Drottinn er minn hirđir,
mig mun ekkert bresta.
Á grćnum grundum lćtur hann mig hvílast,
leiđir mig ađ vötnum,
ţar sem ég má nćđis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiđir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel ţótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
ţví ađ ţú ert hjá mér,
sproti ţinn og stafur hugga mig.
Ţú býr mér borđ
frammi fyrir fjendum mínum,
ţú smyr höfuđ mitt međ olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gćfa og náđ fylgja mér
alla ćvidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ćvi.
